Het is inmiddels een week en een dag geleden dat we de punctie hebben gehad en ik kan met recht zeggen dat vorige week een heftige week was. Wie mij goed kent weet dat geduldig zijn niet op mijn lijst met talenten staat en al helemaal niet op het moment dat er zoveel op't spel staat. Hoewel mijn herstel gelukkig vrij vlot verliep, heb ik nog 2 weken vrij van werk, wat aangenaam was maar wel daardoor weinig afleiding bood. Op woensdag werd ik helemaal gek en heb ik de vroedvrouw gebeld om te vragen of ze me wat meer kon vertellen over de 9 afgevallen bevruchtingen. Hoewel dat natuurlijk niks zou zeggen over de huidige bevruchtingen, wilde ik ergens bevestiging dat het niet allemaal verloren was. De vroedvrouw kon me hier (helaas) weinig over vertellen, maar ze bracht me wel het goede nieuws dat op woensdagmiddag alle 11 de embryo's nog opgevolgd werden; op dag 3! Hoewel dit absoluut nog geen gelopen race was (dag 4 & 5 zijn extra belangrijk tijdens de embryo ontwikkeling) voelde ik me wel iets gerustgesteld en was de angst om volledig met lege handen te komen staan ineens een stuk kleiner. Fijn voor mij en ook fijn voor mijn omgeving, want ik werd er niet echt een leuker mens van. Omdat mijn herstel steeds beter ging ben ik vanaf woensdag weer langzaam op pad gegaan en dat deed wonderen voor mijn tijdsbesef; voor ik het wist was het zondag en kregen we de uitslag van onze embryo's. Van de 11 bevruchtingen zijn er 7 (!!!) blastocyten die het tot dag 5 hebben gehaald en dus goed genoeg zijn om gebiopteerd en ingevroren te worden. Zo'n aantal hadden we gehoopt, maar niet verwacht, dus we waren extreem blij met de uitkomst! Hoewel we nu natuurlijk nog moeten wachten op de uitslag over 10-12 weken met hoeveel van deze embryo's ook echt gezond zijn, voelt 7 als een goed uitgangspunt en heb ik er vertrouwen in dat we in ieder geval niet met lege handen komen te staan. Mocht dat wel het geval zijn, dan geeft het ook wel een fijn idee dat het dan "niet langer aan ons ligt" maar gewoon aan de translocatie die L. helaas doorgeeft. Het voelt een beetje als een dobbelsteen nu en we kunnen niks anders dan hopen op een paar keer 6! 

Vandaag werden we gebeld om het aantal bevruchtingen door te spreken. Helaas bleken er van de 23 eicellen maar 20 geschikt om bevrucht te worden en daarvan zijn nu 11 bevruchtingen ontstaan. Hoewel ik wist dat het een afvalrace zou worden, zitten we hier helaas wel een stukje onder het gemiddelde en ben ik nu bang dat er niet genoeg over blijft om te testen. Zondag horen we meer, maar dit voelt wel echt even als een flinke domper, vooral omdat de aantallen waar we mee startte behoorlijk wat hoger lagen. Het is wat het is.

Het zit erop! Jezus Christus (sorry oma!); waar moet ik beginnen? Laat ik starten met het feit dat ik nog nooit in m’n leven zoiets pijnlijks heb meegemaakt. Ik kan het echt niet anders zeggen, maar, ja. Het was echt een hell. De arts gaf wel meteen aan dat dit (waarschijnlijk) zo pijnlijk was omdat ik al met pijn daar aankwam én omdat het zoveel follikels waren, maargoed, geen feestje om door te maken. Ik zal even bij’t begin beginnen.

Een beetje een dubbele blog vandaag. Laten we beginnen met het goede nieuws: de echo gisteren, op vrijdag, was erg goed en de hele zooi follikels was weer goed gegroeid. De eindstand was 21 follikels groter dan 15mm (de grootste 22mm); daarna 11 tussen de 11 en 13mm en de overigen zijn allemaal kleiner. Flinke groei. Zoveel groei, dat ze gisteren de instructie hebben gegeven om om 20h de triggershots Gonapeptyl te geven, wat een eisprong binnen 36h moet veroorzaken. Iets vervelendere prikjes maar al met al niet heel spannend. De punctie staat gepland voor zondag om 08.00, waarbij we ons gezellig om 07h mogen melden.

Stiekem waren we er gisteren al een beetje vanuit gegaan dat de laatste Gonal-F spuit gezet was: helaas, helaas. Vandaag bij de echo bleken de 49 (!!) follikels wel te groeien, maar nog niet op een grootte waarbij de trigger kan worden gezet (en waarbij er dus een punctie kan plaatsvinden.) Helaas, pindakaas. Hoewel dit nieuws lichtelijk voelde als een teleurstelling, is het wel een geruststellend idee dat de hele linie gelijkmatig doorgroeit en dat we met een aantal dagen doorstimuleren de follikels wél op het juiste formaat weten te krijgen. 'Slow and steady wins the race' en hoewel we eigenlijk niet kunnen wachten om klaar te zijn, is dit nieuws ergens ook gewoon goed nieuws. 

Vandaag was een spannende dag, namelijk de dag van de allereerste echo. Met 3839 doemscenario’s in mijn hoofd reden we richting het UZ Gent. “Wat als ik niet heb gereageerd op de medicatie?” Of “wat als er veel minder groeit dan nodig is en we de poging moeten afbreken?” Allemaal ongegronde angsten, want de echo zag er prima uit. De arts heeft links 21 follikels en rechts 20 follikels geteld en dat is qua aantal een prima score. De grootte was nog wel wat wisselend, maar dat trekt zichzelf hopelijk de aankomende dagen wel recht. Ik moet donderdag terugkomen voor een nieuwe echo en nieuwe bloedafname en dan gaat er dan besloten worden of we die avond al de trigger (voor de punctie) zetten of dat dit eventueel later gebeurt en dat we nog even door moeten stimuleren. Ik heb stiekem mijn zinnen wel een beetje gezet op die donderdagavond, zodat zaterdagochtend de punctie plaatsvindt. Maar, hoe dan ook, het voelt alsof het einde al wat meer in zicht is en dat is stiekem best fijn.

Even inchecken, het gaat nog steeds goed aan deze (hormonale) kant. Alles dat met het prikken te maken heeft valt me echt alles mee en eerlijk gezegd merk ik er bizar weinig van. De prik zelf is soms nog even een drempel, maar dat is meer een mentaal dan realistisch ding. Wel kwamen L. en ik tot de conclusie dat we mogelijk toch nog iets niet helemaal goed deden met de prikpen, maar volgens de dokter kan dat niet enorm veel kwaad. De andere tabletten, waar ik zo wazig van werd, slik ik inmiddels vlak vóór het slapen gaan en dan is het al helemaal prima te doen. De verwachte vermoeidheid is ook goed te doen (lees: ik doe heerlijk rustig aan) en los van de lichte druk in mijn buik, is er nog weinig aan de hand.

Dat was 'm dan gisteren: dag 1. De officiële startdatum van het traject. Zoals altijd wanneer we naar Gent gaan moesten L. en ik echt belachelijk vroeg. Ergens rond de ring van Antwerpen is er al-tijd file, dus je doet al gauw 2,5 uur over de rit naar het ziekenhuis. Dit keer moest ik ook ergens plassen onderweg (er is echt niks open rond dat tijdstip!) dus toen we aankwamen en de afspraken al bijna begonnen, moest L. nog een parkeerplek zien te vinden. Na een goede 60 rondjes  rijden en 20 minuten later was het dan toch gelukt en was hij net op tijd voor de prikinstructie. Het klonk allemaal ingewikkelder dan dat het is en met goed vertrouwen gingen wij door naar de echo en de bloedafname. Toen dat er ook allemaal goed uitzag, mochten wij weer op weg naar Rotterdam en onderweg naar huis werden wij gebeld met het nieuws dat we mochten starten omdat alles er goed uitzag. Dat was het startsignaal, dus 's avonds hebben wij (onder toeziend oog van Dokter Jansen de eerste prik gezet. Ik kan niet anders zeggen dan dat het echt alles meeviel. Tuurlijk, ik zou niet willen zeggen dat het een feest is, maar het prikken zelf stelt (in ieder geval bij Gonal-F) weinig voor. De prikpen doet al het werk voor je en hoewel L. echt de aller-aller-allerlangzaamste prik ooit zet, is het niet eens echt heel vervelend te noemen. Meer het idee. De Utrogestan-tabletten daarentegen werd ik wel een beetje wazig van voor een uurtje, dus in goed overleg met het ziekenhuis hebben we besloten deze vóór het slapen gaan in te nemen, zodat ik dan weinig merk van de bijwerkingen.Kortom, niet een slechte score voor de eerste dag als je 't mij vraagt. Leuk is anders, maar ik kan ook veel ergere dingen bedenken. 

"The closer you get to a situation you feel nervous about, the more anxiety will overestimate how dangerous it is." Deze quote beschrijft wel echt héél goed mijn bestaan van de afgelopen dagen. Het gaat echt van links naar rechts. Van vol vertrouwen, naar totale paniek. Van licht nerveus tot een volledige zenuwinzinking. Van positief naar de diepste negativiteit. En dat jo-jo'en maakt me echt extreem onrustig. Hoewel ik in de meeste gevallen ook behoorlijk rationeel kan blijven, merk ik ook dat ik gewoon controle wil over deze uitzichtloze situatie. Als iemand me zou vertellen 'Het duurt lang, maar het komt gegarandeerd goed' dan zou ik direct tekenen, maar het is de onwetendheid die het zo lastig maakt.En het lastige is, niks helpt. Negatief zijn helpt niet, maar positief zijn ook niet, dus het simpele antwoord is dat ik er gewoon doorheen zal moeten. En dat ik het niet moet onderschatten, maar ook niet moet doen alsof het het einde van de wereld is als het niet de eerste keer lukt. En dat het linksom of rechtsom altijd goed komt. Ik merk dat ik over de tijd heen toch meer mensen in dit traject toelaat. Deels omdat ik merk dat die behoefte er is  en deels ook omdat ik me er ook niet voor wil verstoppen. Tegelijkertijd hoop ik ook dat het mogelijk soms wat meer begrip creëert voor het feit dat ik misschien op dit moment niet altijd de leukste, gezelligste versie van mezelf ben. Of dat het het gesprek opent over dat ik het allemaal misschien toch moeilijker vind, dan wat ik op het eerste oog laat zien of merken. Hoe dan ook is het ook fijn om het wat meer kwijt te kunnen, dus het is allemaal helemaal okay. Adem in, adem uit. Adem in, adem uit.

Hoewel ik natuurlijk hoop dat deze IVF-cyclus de enige (ooit) is, wil ik hier vooral even documenteren wat ik heb gedaan om mijn kansen zoveel mogelijk te vergroten. Of misschien dat het een doorslaand succes is (fingers crossed) en dat er mensen naderhand nieuwsgierig zijn. Dus wat heb ik precies gedaan vanaf het moment dat ik wist dat ik dit IVF-traject ging starten?

De titel zegt het al: DEZE WEEK IS TAYLOR SWIFT WEEK! Last-minute kwamen er via Ticketmaster vorige week maandag kaarten vrij, en nadat ik vorig jaar zo faliekant had misgegrepen (ik had een code en vervolgens ook tickets in mijn winkelmandje, maar ik wilde andere tickets en toen was er paniek en eindstand bleef ik met 0 kaarten achter) is het me nu wel gelukt om tickets te bemachtigen. Dus nu is het druk outfit regelen en vriendschapsarmbandjes maken (jaja!) en dan is het vrijdagavond tijd voor Mrs Swift herself. Héél veel zin in en ook wel echt een enorm goede afleiding voor al het andere dat er tegelijkertijd speelt. De medicatie voor het IVF-traject is inmiddels binnen en hoewel er een kleine verwarring was (ik kreeg vaginale in plaats van orale medicatie, waarop de meid in België zei; het is wel echt belangrijk dat je ze oraal inneemt, dus ik ben toch maar even gaan bellen en moet inderdaad andere medicijnen hebben); ligt alles nu in de koelkast klaar voor gebruik. Moet wel zeggen; het is echt best veel. Sowieso een dagelijkse prik (mét prikpen), dagelijks die orale capsules en dan nog 2 verschillende andere injecties én antibiotica. Ik ben wel even zoet. Maar, zoals Lotte het vorige week vertelde; het is wel de eerste keer dat we écht bezig gaan zijn met het 'maken' van een baby en dat is natuurlijk op zichzelf al wel iets leuks, ondanks alles dat ik er nu voor moet laten.Gelukkig is Defqon.1-festival gelukkig ook weer voorbij. Zoals ik eerder schreef heb ik het best lastig gehad met de FOMO, wat voornamelijk ook komt omdat het soms nog steeds zo oneerlijk voelt dat ik dus vanwege mijn kinderwens ineens dingen moet missen. Ik bedoel, als je zwanger bent (en dus uitzicht hebt op een baby) dan voelt het meer als een eerlijke compromis, want dan doe je het ergens voor. Nu moet ik (voor mijn gevoel) dingen opgeven, maar is de uitkomst nog steeds niet zeker, dus dat geeft een soort van sluier van onrechtvaardigheid. Totaal niet rationeel, maar wel iets dat dus bij sommige evenementen of situaties wel echt de boventoon voert. Dus dan is het altijd wel weer lekker als dat voorbij is en ik niet meer constant de behoefte heb om ergens te zijn.Het is wel hopen dat ik binnen nu en een week ongesteld wordt. Ik zie het ook zomaar gebeuren dat dan uitgerekend deze maand mijn menstruatie op zich laat wachten haha, maar ik weet wel zeker dat m'n eisprong al is geweest. We hebben ook niet echt onveilige seks gehad (niet dat dat het uitmaakt want manlief heeft losse flodders, maar toch) dus het is hopen dat het allemaal gewoon lekker snel doorzet.Nog een week en een dag. That's it. 

Maar soms zit het (gevoelsmatig) ook echt even fucking tegen. Vandaag is zo'n dag dat er ineens een enorme 'doemwolk' over het hele traject heen hangt. Wat als de stimulatie niet lukt? Wat als er te weinig follikels groeien? Wat als ze geen punctie doen? En erger, wat als ze wel een punctie doen maar dan geen eicellen vinden? Wat als de eicellen er wel zijn, maar geen bevruchtingen? Wat als er geen enkele embryo tot een blastocyte groeit en nog erger: wat als dit wel gebeurt maar de embryo's vervolgens allemaal na het testen aangedaan blijken? Iets in mij probeert me vast te houden aan het feit dat ik echt echt echt dol ben op mijn/ons leven nu; ik baal bijvoorbeeld inwendig enorm van het feit dat we Defqon moeten skippen. Dat ik mezelf dit EK niet helemaal de vernieling in kan drinken als Nederland wint. Dat ik keuzes moet maken die gebaseerd zijn op gezondheid en niet gewoon de dingen die ik wil doen. Maar anderzijds wil ik héél graag een kleintje van ons samen. Wil ik mijn vriend kunnen herkennen in een kleine versie van ons en wil ik met hém nieuw leven op deze wereld zetten. Het is gewoon zo'n enorme mindfuck en soms weet ik gewoon niet meer of ik word gedreven door angst, of dat het echt mijn eigen gevoelens en gedachten zijn. Het voelt ook soms zó oneerlijk dat wij hier doorheen moeten, terwijl andere mensen gewoon zonder problemen zwanger worden door een keer met elkaar naar bed te gaan. En ik weet dat oneerlijkheid niet bestaat en het leven komt zoals het komt, maar soms baal ik er gewoon echt enorm van. En vandaag is dus precies zo'n dag.Nog 19 dagen en dan beginnen we, dus hopelijk krijg ik wat meer rust in mijn hoofd in de aankomende dagen.