Maar soms zit het (gevoelsmatig) ook echt even fucking tegen. Vandaag is zo'n dag dat er ineens een enorme 'doemwolk' over het hele traject heen hangt. Wat als de stimulatie niet lukt? Wat als er te weinig follikels groeien? Wat als ze geen punctie doen? En erger, wat als ze wel een punctie doen maar dan geen eicellen vinden? Wat als de eicellen er wel zijn, maar geen bevruchtingen? Wat als er geen enkele embryo tot een blastocyte groeit en nog erger: wat als dit wel gebeurt maar de embryo's vervolgens allemaal na het testen aangedaan blijken? Iets in mij probeert me vast te houden aan het feit dat ik echt echt echt dol ben op mijn/ons leven nu; ik baal bijvoorbeeld inwendig enorm van het feit dat we Defqon moeten skippen. Dat ik mezelf dit EK niet helemaal de vernieling in kan drinken als Nederland wint. Dat ik keuzes moet maken die gebaseerd zijn op gezondheid en niet gewoon de dingen die ik wil doen. Maar anderzijds wil ik héél graag een kleintje van ons samen. Wil ik mijn vriend kunnen herkennen in een kleine versie van ons en wil ik met hém nieuw leven op deze wereld zetten. Het is gewoon zo'n enorme mindfuck en soms weet ik gewoon niet meer of ik word gedreven door angst, of dat het echt mijn eigen gevoelens en gedachten zijn. Het voelt ook soms zó oneerlijk dat wij hier doorheen moeten, terwijl andere mensen gewoon zonder problemen zwanger worden door een keer met elkaar naar bed te gaan. En ik weet dat oneerlijkheid niet bestaat en het leven komt zoals het komt, maar soms baal ik er gewoon echt enorm van. En vandaag is dus precies zo'n dag.
Nog 19 dagen en dan beginnen we, dus hopelijk krijg ik wat meer rust in mijn hoofd in de aankomende dagen.
Reactie plaatsen
Reacties