Het is klaar, we did it!

Het zit erop! Jezus Christus (sorry oma!); waar moet ik beginnen? Laat ik starten met het feit dat ik nog nooit in m’n leven zoiets pijnlijks heb meegemaakt. Ik kan het echt niet anders zeggen, maar, ja. Het was echt een hell. De arts gaf wel meteen aan dat dit (waarschijnlijk) zo pijnlijk was omdat ik al met pijn daar aankwam én omdat het zoveel follikels waren, maargoed, geen feestje om door te maken. Ik zal even bij’t begin beginnen.

We stonden echt op een onchristelijk tijdstip op: 6 uur ‘s ochtends ging de wekker na een beetje een slechte nacht. Het was natuurlijk erg warm en de zenuwen hielpen ook niet écht mee. Ook werd de pijn in m’n onderbuik wel echt steeds ondraaglijker, wat slapen niet echt beter maakte. Alles gepakt en vervolgens naar’t ziekenhuis gereden, waar we met alle stellen in de ontvangsthal moesten wachten. Wij moesten het natuurlijk voorschieten (mijn god, wat een bedrag!) en vervolgens mochten we door naar de wachtkamer. Hier moest ik afscheid nemen van L. en ben ik zelf meegenomen naar een soortvan “zaal” waar alle vrouwen met gordijntjes werden gescheiden. Ik was als eerste aan de beurt, mocht een mooi operatiejurkje aantrekken, het infuus (voor de morfine) werd geprikt en toen was ik vrij snel aan de beurt om naar binnen te gaan.

De punctie gebeurde in een soort operatie-kamertje met een stoel waarin je je benen zo kunt leggen. En hoewel je daar met je blote bips gaat liggen, word je wel met zo’n operatiedoek bedekt. De vroedvrouwen en arts waren superlief en stelden me heel erg op m’n gemak: je kan met de hele procedure (en de echo) gewoon meekijken. Ze beginnen met morfine en dan word je vrij snel licht in je hoofd. Dan krijg je plaatselijke verdoving en daarna begint de punctie zelf, wat voor mij helaas heel pijnlijk was. Het zal een combinatie zijn geweest van veel follikels, al pijnlijke eierstokken en de plek van alles, want zelfs met de hoogste dosis morfine (dus drie “standaarddossisen” en eentje die ze extra kunnen geven) was het nog steeds niet te doen. De arts heeft wel echt heel veel weg kunnen halen, dus gelukkig niet voor niets, maar dit wens ik niemand toe.

Toen was het klaar en mocht ik terug naar de zaal, maar mijn lichaam wist even niet zo goed meer wat het met zichzelf aan moest. De pijn werd zo hevig dat ik ook heel erg misselijk werd en flauw begon te vallen. Mijn bloeddruk zakte ook heel erg, dus overall niet bepaald een fijne ervaring. Gelukkig was het maar een klein half uurtje, begon de overige medicatie vervolgens te werken en krabbelde ik langzaam weer een beetje op. De dokter kwam al vrij snel vertellen dat er 23 volwassen eicellen zijn gevonden; wat natuurlijk een hele goede score is. Ik moest plassen, kreeg een thee’tje en een suikerwafel en toen mocht L. me alweer oppikken voor de barre tocht terug naar Rotterdam.

Nu lig ik de komende dagen plat om m’n lichaam te laten herstellen, met veel pijnstillers, elektrolyten en zout eten om te voorkomen dat ik teveel vocht vast ga houden. Morgen horen we hoeveel bevruchtingen er zijn en volgende week zondag krijgen we een e-mail met hoeveel van de bevruchtingen sterk genoeg zijn gebleken om te testen en in te vriezen. Het wordt wel een hele, hele erge afvalrace (het laboratorium is helaas een hele onprettige plek voor een embryo) en ik hoop dat we volgende week het nieuws krijgen dat er in ieder geval IETS is om te testen. In de andere gevallen worden we gebeld, dus hopelijk kan ik jullie volgende week vertellen dat ik een e-mail heb gehad. Fingers crossed!