Ik vind tijd eigenlijk altijd maar een interessant fenomeen: op zonovergoten dagen met vrienden op het terras lijkt een dag een seconde en in perioden van geluk en welvaart zijn momenten in een oogwenk voorbij. Wanneer het tegenzit en er gewacht moet worden, lijkt er soms geen einde aan te komen en voelen minuten soms als weken. Ik heb de afgelopen maanden ervaren dat er met een (onvervulde) kinderwens altijd sprake is van het laatste: het leven wordt een aaneenschakeling van wachtmomenten die tergend langzaam voorbij lijken te kruipen. 

Laat me voorop stellen dat ik héél, héél gelukkig ben. Ik heb de liefde van mijn leven als partner. Ik heb een leuke en uitdagende baan waar ik mijn talenten en vaardigheden in kwijt kan én wordt gewaardeerd. Ik heb een geweldige groep aan legendarische, betrokken en fantastische vrienden om me heen. Ik heb een (redelijk) gezond lichaam dat doet wat ik wil en werkt naar behoren en overall zou ik mijn leven een dikke 11/10 geven. Maar over de jaren heen is er, mede door mijn gezonde en fijne relatie, toch een wens voor een mini-mij ontstaan. En aangezien dat nu (ineens) een uitdaging blijkt te zijn, merk ik dat het soms een lastig onderwerp is. Of dat er weinig over gezegd of geschreven wordt.

Dus dit is mijn persoonlijke dagboek, voor mezelf om bij te houden, maar voor anderen mogelijk om te lezen en inspiratie uit te halen. En voor mezelf om gedachten te kunnen ordenen, te kunnen verwerken en mogelijk te kunnen begrijpen. We staan nu aan het begin en hoewel het per dag verschilt, wil ik achteraf nog weten hoe het nu voelde. Dus vandaar.